Sinds september 2022 is een mooie samenwerking ontstaan tussen WEP en PASS-Waasland. PASS staat voor personen met een autismespectrumstoornis.

In het Waasland bestond reeds een PASS-werking met voornamelijk doe-activiteiten. De samenwerking met WEP legt meer de nadruk op het uitwisselen van ervaringen en meningen via een praatgroep die ongeveer maandelijks samen komt in het Ontmoetingshuis Zigzag. Deze groep staat open voor mensen met (een vermoeden van) autisme, zodat zij in een veilige context kunnen komen luisteren of hun ervaringen delen en vragen stellen.

De praatgroep is opgebouwd rond een thema dat vaak vragen oproept bij mensen met autisme. Zo hadden we het eerst over “diagnose, een vloek of een zegen?” en later over “hoe de feestdagen overleven?”. De bijeenkomsten duren telkens een 2-tal uur en gaan door op zaterdag vanaf 14h. In december stond er ook een film op het programma.

Verder is er een kleine nieuwjaarsreceptie gepland begin 2023 met de evaluatie van de feestdagen als informeel thema. Het volgende onderwerp in februari betreft “(zelf)stigma: een schandvlek of een kans?”.

De kalender vind je in het boekje van Zigzag en op de online PASS-kalender van de Vlaamse Vereniging Autisme (VVA).

Er staan nog veel boeiende onderwerpen op het menu in 2023 !

Nicole en Eddy (WEP) i.s.m. Mieke (PASS-Waasland).

Na een hele lange zoektocht om een Centrale Cliëntenraad op te richten binnen ons centrum, ging deze week voor het eerst een samenkomst door. Met een enthousiaste groep kwamen we samen om de stem van de cliënten te versterken binnen het beleid.

Ons eerste overleg stond vooral in het licht van kennismaking en verduidelijking van de werking van de CCR. Maar ook inhoudelijk gingen we al van start met heel wat onderwerpen die werden voorgesteld om mee te nemen naar toekomstige samenkomsten.

Toen we bevroegen hoe deze eerste samenkomst bevonden werd door de leden kregen we vooral positieve feedback met veel hoop in het verdere verloop. Een mooie afsluiter kwam uit de groep met de boodschap dat we niet te snel moeten lopen maar onze tijd nemen om te groeien.

Gebeurtenis van tweedaagse workshop (28/09/2020 en 05/10/2020)

Coronaproof, tafels op meer dan anderhalve meter van elkaar in het goed verluchte en gezellige ruimtes van het Cliëntenbureau te Gent. Zo namen we met ongeveer tien personen plaats, allen deelnemers voor de (wat later zou blijken) allerlaatste workshop rond herstelverhalen schrijven, gegeven door Brenda Froyen.
Bij een tas koffie maakten we kort kennis en er volgde een introductie van Brenda. Kort vatte ze samen wat ze mee gemaakt had en hoe ze dat van zich af heeft weten schrijven, ‘want schrijven heelt’.
Het resultaat was eerst ‘Kortsluiting in mijn hoofd’, haar debuut en tevens een herstelverhaal. Een dosis goed bedoelde kritiek naar de geestelijke gezondheidssector was daar ook in aanwezig. Er volgden nog meer boeken, vijf in totaal. Allen met het thema psychische kwetsbaarheid centraal. Met nu, kort na de laatste workshop in de boekhandel: “Ben ik dan nu weer normaal?” Het laatste boek met haarzelf in de hoofdrol, een soort sluitstuk in haar oeuvre. Tijd voor een nieuwe start, want schrijven zal Brenda blijven doen, enkel andere boeken.

Dat ze blijven schrijven zal daar heb ik het volste vertrouwen in. De passie en gedrevenheid waarmee ze over schijven praatte, geeft me vooral dat vertrouwen. De opdrachten bouwen traag op. Leren losschrijven, iets concreter te werk gaan. Ook tijdlijnen en plaatsen omschrijven komen aan bod.

Het was een dynamische workshop waar ook heel wat hoorde te gebeuren. Meerdere malen mochten we allen onze eigen ervaringen vorm geven aan de hand van de opdrachten. De ervaring en wat geschreven was werd gedeeld als men dat wou.
Aangezien het hier om een herstelverhaal gaatverwacht je dat het een erg zware bedoening zou zijn. Maar de sfeer was aangenaam, luchtig bijna. Met een tas koffie en ons papier gingen we er allen voor. Het is niet een soort thema dat je verwacht te bespreken alsof het over koetjes en kalfjes gaat, toch was dit exact hoe het er aan toe ging. Een paar kleine opdrachten en de dag een zat erop. Een beetje huiswerk werd mee gegeven tegen de volgende week.

De tweede dag liep erg gelijkaardig, iets technischer en er werden iets meer handvaten voor als je ergens vast loopt mee gegeven. Wat meer schrijf theorie kwam er ook aan te pas. Een herstel verhaal goed schrijven vergt ook wat techniek. Het omschrijven van plaatsen en gebeurtenissen bijvoorbeeld. We kregen tips die hierbij zouden helpen, en ook de morele opkikker het positieve van herstellen niet te vergeten.

Die twee dagen, een week die kleine opdrachten maken. Ik heb er echt wat van opgestoken. Herstellen hoeft niet altijd die zware dobber te zijn, en het van je af schrijven is echt leuk! Zeker in de aangename groep waarin ik vertoefde. Ik bedank iedereen die het mogelijk maakte hieraan mee te mogen doen, mijn mede studenten (die mee twee aangename halve dagen) en natuurlijk Brenda Froyen, die ik overigens erg veel succes wens met haar nieuwe boek.

Allen niet aanwezig op die laatste workshop van Brenda, de belangrijkste les is volgens mij dat schrijven heelt. Ik beaam dat, en heelt het niet, dan lucht het toch wel al eens enorm op!

In het Nederlandse Helmond maakte ik kennis met Nei Skoen, een werking opgericht door ervaringswerkers voor: iedereen met een kwetsbaarheid gewoon. Indien dit vreemd klinkt lees maar even verder om meer duidelijkheid te vinden. Zoals ik daar vernam staat Nei Skoen voor: nieuwe schoenen. Want, op nieuwe schoenen kan je weer verder. Lekker comfortabel.

Een ruim gebouw, met instrumenten, gezellige sfeer, artistieke en creatieve mogelijkheden allerhande. Je voelt je welkom vanaf de binnenplaats tot de vergaderzaal achteraan. Een vrolijke meute die iedereen welkom heet. Wat is het doel van deze plaats? Een veilige ruimte te bieden voor kwetsbare mensen, ook minder kwetsbare. Ook naasten van mensen met problemen hebben er hun eigen avonden. Om even te zeggen, hier zijn jullie allemaal ten allen tijde welkom, of je nu een ei kwijt wil of gewoon eventjes wil jammen.

Er is niet echt een doelgroep. Zo mag je symbolisch je “etiket of diagnose” aan de kapstok hangen bij het binnenkomen. Dit is niet enkel bij manier van spreken. Naast de kapstok voor de jassen kan je werkelijk een label nemen, even de pen erbij en weg hangen maar. U bent er even van verlost. Etiketten hoeven hier niet besproken te worden, net als een jas is het iets dat je uit doet bij het binnentreden.

De agenda is er redelijk losjes. Verbindigsdagen, het eigengemaakt werk tentoon stellen in een wekelijks musuem. Ook AA-meetings en zelfs een maandelijks bezoek van een kapper staan op de agenda. Maar de kern van verbinding zit hem daarbuiten. Ik citeer “Een belangrijke bezigheid is: samen koffie of thee drinken en andere mensen ontmoeten”.

Het hoort bij de laagdrempeligheid in hun concept. Je moet niet slikken voor je binnen gaat, je hoeft niets te zeggen, geen formulier in te vullen of zelfs maar hulp te zoeken. En regels zijn er evenmin. Niet dat het zomaar doen en laten is wat je wil want ze werken natuurlijk wel met iets om de boel overeind en gestructureerd te houden. Maar niets formeel, men werkt met tradities.

Tradities.

Het concept van tradities was me vreemd. Het komt uit de Anonieme Alcoholisten. De twaalf tradities zijn er om eenheid te scheppen binnen een groep, zonder die op te dringen. Het schept een patroon in de ervaringen, zorgt ervoor dat de groep de mensen erin ondersteunt. Maar dat die groep ook kan functioneren wanneer mensen weg vallen. Zie het als een soort vuurtoren, waar je altijd op kan terugvallen in nood. Nei Skoen gebruikt aangepaste tradities, die passen binnen hun concept . De belangrijkste houden in dat Nei skoen autonoom is, werkt met een systeem van vrije bijdrage en dat er geen leiders zijn. Een echte thuishaven met vuurtoren en voor ieder wat wils daar.

Een herstelverhaal, namelijk dat van jezelf is een enorm belangrijk gegeven in je herstelproces. Het geeft je duidelijkheid en sturing voor de toekomst en brengt je lasten en kwetsbaarheden in beeld. Ook je sterktes en positieve ervaringen mag je niet vergeten. Het schrijven en het onder ogen zien is echter niet makkelijk. Het gaat gepaard met vele vragen en kan persoonlijk en emotioneel belastend zijn. De inzichten moeten geplaatst, en dat is zwaar. lees meer